Bir tuhaf durum: Adı ARAF

Yalnızlığım diyordu şair, pasaklı sevgilim.... Aynı dizeleri tekbaşınalığıma söylüyorum içimden. Kimse duymasın diye usulca... Evsiz, yersiz, yurtsuz hissediyorum kendimi. İşsiz, güçsüz, bir tuhaf bekleyiş bu. Ama acıtıcı değil. Elim kolum bağlı. Kendime ve tüm duygularıma kapalı. Tek başıma kalmayı özledim en çok. Kendimle ve kedimle. Kalabalık istemiyorum. Kabalık istemiyorum. Sessizce dünyanın tüm kitaplarını okumak istiyorum sadece. Jöle kutusunun içindeki hava kabarcığı gibi. Öylece asılı... Bekleyişte! Bir tuhaf durum işte. Kötü değil. İyi de değil. Bekleyiş sadece. Adı ARAF...